“Debby, hoe was het?” Dat is een vraag die ik nu vaak krijg – en die ik mezelf ook gesteld heb na mijn deelname aan de Roparun 2025 met Team 372 van HotItem, de werkgever van mijn man.
Weet je niet precies wat de Roparun is? Kort gezegd: het is een estafetteloop van ongeveer 500 kilometer van Parijs naar Rotterdam, elk jaar tijdens het Pinksterweekend. Het hoofddoel is om zoveel mogelijk geld op te halen om het leven van mensen met kanker draaglijker te maken. De opbrengst gaat naar goede doelen zoals hospices, vakantiewoningen voor oncologiepatiënten en hun families, en andere initiatieven die bijdragen aan betere palliatieve zorg.
Het evenement zelf – de estafetteloop – doe je met een team van lopers en begeleidende fietsers, plus een groep mensen eromheen: chauffeurs, koks, masseurs, fysio’s… Iedereen is nodig. Mijn rol deze editie: masseur. Samen met de fysiotherapeut zorgde ik ervoor dat de lopers en fietsers op de been bleven. Daarnaast hielp ik mee waar ik kon: eten voorbereiden, op- en afbouwen, spullen klaarzetten… alles wat nodig was.
Mijn ervaring
Het was mijn eerste keer, dus ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Ik besloot het gewoon over me heen te laten komen. Samen met mijn man (die als fietser een van de teams begeleidde) vertrokken we zaterdagochtend vroeg naar Amsterdam, waar de teambus klaarstond om richting Castres (boven Parijs) te vertrekken – de startlocatie.
We begonnen gelijk met een uitdaging: een van de lopers was te laat voor vertrek. Gelukkig was hij net op tijd voor de daadwerkelijke start om 13.10 uur.
Voor mij begon toen het “werk”. Met de bus reden we naar het eerste wisselpunt, waar Team A – dat net gestart was – zou worden afgelost door Team B. Op locatie zetten we een tent op tegen de wind en regen (het weer was helaas nogal wisselvallig) en begonnen we met de voorbereidingen voor het eten. Een paar lopers van Team B wilden alvast hun lichaam klaarmaken voor de eerste inspanning, dus Marit en ik gingen aan de slag.
De dagen die volgden waren een aaneenschakeling van: masseren, eten klaarmaken, spullen afbreken, verder rijden, opnieuw opbouwen, masseren, eten, afbreken, rijden… en dat in een continue cyclus. Er waren zeker pauzes, maar we moesten echt opletten dat we ook voor onszelf zorgden. Een vast ritme hadden we als verzorgingsteam niet. Slapen deed je zodra het kon – meestal in de stoel van de bus (niet comfortabel dus) – of als het grote matras even vrij was tijdens een wissel. Dan had je geluk met 1 à 1,5 uur horizontaal liggen. Ook het masseren ging soms in de raarste houdingen, vooral in de nacht als het buiten te koud werd, deden we dat binnen op het matras in de bus. De nachten waren het zwaarst: donker, stil, nat, weinig zicht. Maar zodra het daglicht weer kwam, werd alles lichter – letterlijk en figuurlijk.
Afzien?
Het klinkt als afzien. En ja, dat is het op momenten ook. Maar tegelijkertijd is het zó leuk. Het contact met de teamleden wanneer ze terugkwamen. De verhalen van onderweg. De blije gezichten als ze van de massagetafel opstonden. De dankbaarheid als ze even rustig konden eten of iets te drinken kregen. Gewoon: de hele verzorging van de mens achter de prestatie.
Ik besefte op een gegeven moment hoe belangrijk onze rol eigenlijk was – het team dat alles eromheen mogelijk maakt. En het liep als een geoliede machine. We hielpen elkaar waar nodig en vaak waren dingen al geregeld voordat de teamcaptain het hoefde te vragen.
Wat je als verzorgingsteam minder meekrijgt, is wat er onderweg allemaal gebeurt: de sfeer in de dorpen, de teamspirit in de busjes, de interactie tussen alle deelnemende teams. Maar op de laatste dag kregen wij de kans om daar tóch wat van te ervaren.
Meedoen?
Door een logistieke puzzel met fietsen en busjes mochten wij een stuk meefietsen met beide teams. Hierdoor losten we een praktisch probleem op én konden we zelf wat van de sfeer proeven. Dus stonden we maandagmorgen om 6.30 uur klaar om met Team B een etappe van 25 km mee te fietsen. We zagen hoe het team telkens wisselde, hoe dorpen zelfs op dat vroege uur al uitpakten met muziek en versieringen, en hoeveel gezelligheid er onderweg was. Die eerste 25 kilometer vlogen voorbij. Daarna fietsten we met Team A nog 36 kilometer mee – allemaal op een gewone stadsfiets, dus niet super comfortabel, maar dat maakte niets uit.
En toen werd het nóg leuker: we mochten zelf ook een stukje meelopen. Normaal wisselen de lopers na 1,5 kilometer, dus zo’n korte afstand was goed te doen. En ja, ik heb ook meegelopen. Ondanks dat ik al 3 à 4 maanden niet had hardgelopen, ging het best goed. Ik mocht zelfs door de kerk in Willemstad lopen en een kaarsje aansteken – zó bijzonder.
Uiteindelijk kwamen Team A en B samen. Wij gaven onze fietsen over en zij gingen als één groot team op weg naar de finish. Wij gingen vooruit met het busje om ze in Rotterdam op te wachten. Moe van de inspanning, maar zó voldaan, stonden we op de Binnenrotte klaar. En toen, als één team – iedereen die meegeholpen had – liepen we samen over de finishlijn. Wat een feest. Wat een mensenmassa. Wat een gevoel.
De day after
Vandaag, de “day after”, voelt vreemd. Blij met een nacht vol slaap, maar nog steeds brak. Gelukkig hoef ik niet te werken. Ik ben alles nog aan het verwerken – daarom ook dit verslag, zodat ik het niet vergeet.
Want ja, het was afzien – vooral door slaaptekort – maar het was een geweldige ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Het is zó bijzonder om te merken hoe je met mensen die je nauwelijks kent zo’n sterke band opbouwt en als een echt team kunt functioneren. Dat maakt dat ik nu al denk: volgend jaar weer! Of ik dan weer masseur ben of een andere rol oppak, weet ik nog niet. Maar deel uitmaken van zoiets moois – en uiteindelijk voor zo’n belangrijk doel – is zó de moeite waard.
En wat ik me pas later écht realiseerde: ikzelf heb ook veel met kanker te maken gehad. Mijn beide ouders bijvoorbeeld – die gelukkig allebei genezen zijn – maar ook familieleden die ik wel heb moeten loslaten. Gek eigenlijk, hoe weinig ik daar voor de Roparun bij stilgestaan heb. Maar het raakt me diep. Het maakt me nog gemotiveerder om bij te dragen op mijn manier.
Meer lezen?
Wil je een compleet verslag met foto’s van onze deelname? Kijk dan op Polarsteps via deze link, daar kan je per etappe lezen hoe het is gegaan. http://www.polarsteps.com/werkenbijhotitem
Enkele weken geleden heb ik, samen met mijn man Maiko een trip naar Midden Spanje gemaakt om daar de “Montanas Vacias” te gaan fietsen. Ruim twee weken hadden we de tijd om daar te komen, te fietsen en weer naar huis te gaan. Dit is een verslag van deze twee weken. Lees in hetvorige bloghoe de voorbereidingen en de heenreis zijn verlopen.
Dag 1 Teruel – Albaccarin
We hadden afgesproken dat de eerste tocht zou eindigen in Albaccarin. Een oud historisch dorpje waar ook een camping was. We reden vanaf de parkeerplek eerst naar Place el Torro, de officiele startplek in Teruel. Een fotomomentje die iedere fietser even neemt bij de fontein. De start van de route kenden we enigszins, omdat we de dag ervoor de routekaart al “geo-cachend” hadden opgehaald bij de start. We kwamen dus makkelijk de stad uit.
Direct rijdend in gravel, dus onverhard en een lange langzame klim in een prachtig landschap. Rode bergen, rood zand, dan weer weilanden en naaldbossen etc. Op een bepaald moment kwamen we een tegenligger tegen en ik herkende hem als Ernesto. Dé Ernesto die deze mooie route in kaart heeft gebracht en daarmee zijn missie om dit verlaten gebied in Spanje bekender te maken. Wat een eer dat hij de moeite neemt om een stukje mee te fietsen en met ons te kletsen.
Na zijn afscheid gaan wij weer verder. Het is allemaal best pittig. Af en toe een steile klim en dan de warmte waar we toch nog niet helemaal aan gewend zijn. Het water vliegt er doorheen, maar we hebben allebei gelukkig bijna 4 liter mee.
We genieten van de uitzichten en de landschappen. We nemen op regelmatige basis een pauze. Of na 1 uur fietsen, of na 20 km. Zo houden we er een ritme in, wat we hebben geleerd in Nederland.
We nemen een langere pauze bij een heerlijk natuurmeer Laguna de Bezas. Onder een boom, even een korte powernap. En daarna weer door. De korte stukken asfalt voelen echt heerlijk. Even normaal trappen en geen stenen ontwijken. Want bijna 90% alleen maar op onverharde gronden rijden is best pittig. Tenslotte bereiken we Albaccarin. We rijden eerst het dorpje even in, maar komen tot de conclusie dat de camping buiten het dorp ligt dus we mogen weer terug.
En wat een leuke camping. Heel netjes, mooi sanitair en tot onze verrassing erg druk. Veel Nederlanders en Belgen met grote en kleinere campers. Wij kiezen een mooi plekje voor onze tent. Dat is toch wel even wat, bekaf van het fietsen en dan alles uitpakken en optuigen. Maar goed, we zijn gesetteld en komen tot de conclusie dat een stoel toch wel fijn is. Dit was een grote twijfelpunt geweest om het wel of niet mee te nemen, wat uiteindelijk een nee werd. En nu was het toch wel handig geweest. Maar al lopend over de camping komen we een verlaten gietijzeren bank tegen die we “stiekem” verhuizen naar onze plek. Ohh wat is dat lekker!
We duiken uiteindelijk op tijd ons tentje in. Ooglapjes op, oordopjes in, wat een genot!
Gezien onze ervaringen van de vorige dag besloten we dat we een hele steile klim in Albaccarin niet zouden doen. We kozen een alternatief wat iets vlakker was, maar ooh wat was het een mooi stuk! We hadden totaal geen spijt dat we deze keuze hadden gemaakt.
Gezien de verschillende mogelijkheden van de route die nog zou komen, hadden we besloten vandaag tot Bronchales te gaan. Niet een hele lang route, maar het was inmiddels al tegen 11 uur dat we pas vertrokken. Rustig ontbijten, alles weer afbreken en opruimen, neemt best wat tijd in beslag.
Dus een wat kortere route was niet erg. Want ook deze keer was hij pittig. Het eerste stuk ging nog prima, maar toen we de originele route weer oppikten doken we meteen de bossen in met hele grove gravel en flinke stijgingspercentages. Mooie uitdagingen dus en mentaal ook. Maar ook vandaag, de afwisseling tussen fietsen en pauzes deelden we goed in.
De landschappen hier waren ook weer prachtig. Die afwisseling is zo bijzonder. Het is echt bewust genieten van wat je ziet tijdens het puffen en zuchten van een klim.
Uiteindelijk bereikten we Bronchales. Wat we hier ook even niet wisten was dat de camping die we hadden uitgekozen nog even verder lag. Op 1700 meter hoogte! We mochten dus het laatste stuk nog even flink klimmen. Ach ja, we deden niet anders!
De camping lag tussen de bossen. Redelijk leeg en we kregen een prima plekje aangewezen, vlakbij het toiletgebouw. Wederom de tent weer opgezet, alles uitgepakt en een heerlijke douche genomen. Want dat is echt nodig na een dag heel erg zweten! De camping ligt op hoogte en dat merkte we snel. Het werd snel koud. En het windje wat er was hielp niet echt. We hadden dus nu al onze lange kleding maar aan. Ook tijdens de nacht hebben we alles wat we hadden aangetrokken. Onze wollen pyama, sokken, trui, donsjas, muts en dan in onze donzen slaapzak. Het was nét te doen qua temperatuur.
De volgende ochtend hadden we gedacht brood te kunnen halen bij de receptie, maar hier hadden we de campingbaas dus niet helemaal begrepen, of hij ons niet. De receptie was gewoon dicht. Dus dan maar zelf een havermout/supersmoothie ontbijt maken, met een lekker bakkie koffie erbij.
Ook nu duurde het inpakken best even. We werden er wel handiger in. Maar voor vanavond hadden we besloten dat we een comfortabele nacht zouden hebben. We hadden een kamer geboekt in Checa. Dus dat was ons doel voor vandaag. We hadden nu ook weer gekozen voor een afsteekroute, waardoor we een bepaald stuk niet zouden doen. Een bewuste keuze. Dus we hadden ook een redelijke relaxte dag voor de boeg, dachten wij.
Omdat de camping hoog lang, hoefden we eerst alleen maar te afdalen. Dwars door de mooie bossen over prachtige paden. Dat was wel even lekker. We kwamen uit in het leuke dorpje Orihuela del Tremendal. Vanwege het tijdstip was de lokale kruidenier nog open, dus daar haalden ik een paar dingetjes. Bij de bar die nog open was, bestelden we een koffie en toen we weer op pad waren, reden we langs de Panaderia (de bakker) en nam ik nog een brood mee. En toen was onze bestemming Refugio la Portera. Een refugio is een schuilplaats waar je eventueel zou kunnen slapen voor een nacht. Dat deden wij niet, maar het was een prachtige plek om te lunchen. En we namen ook de tijd, want het was niet al te ver nog naar Checa. En alleen nog maar asfalt, dus ook niet moeilijk.
Eenmaal aangekomen in Checa, werden we verrast door een gesloten hotel. Rustdag stond er op het bordje. Mmm, dat klinkt niet goed. Nou ja, we gingen eerst even wat drinken bij de bar en zouden later terugkomen. Ik checkte Booking.com nog even voor de zekerheid, maar ik had toch echt vandaag een kamer geboekt.
Eenmaal terug bij het hotel was deze nog steeds dicht. Op de bel werd niet gereageerd, dus toen maar bellen naar een nummer. Slik. Dat is even een drempeltje over voor mij. Uiteraard krijg ik een Spanjaard aan de telefoon die amper engels spreekt en ik spreek geen Spaans. Dus je begrijpt wat voor interessant gesprek dit was. Hij zei dat alles ok zou komen, maar ik had er geen vertrouwen in. Er gebeurde weinig bij de deur.
Toen besloten we maar verder te gaan fietsen naar de eerstvolgende camping, nog 20 km verder. Op dit punt was ik even in standje frustratie en teleurstelling. Ik had mij ingesteld op een lekker bed en douche en nu moesten we nog weer fietsen (ik was al moe) en weer een nacht op een matje.
Ik heb dit vanzelf eruit gefietst, ik moest wel. Er was geen keuze. En dat gevoel was niet prettig. Niet weten waar je terecht zou komen en of het wel goed zou komen. Die onzekerheid is iets wat ik niet fijn vind, maar wel mee moest dealen.
De rit was ook nog eens zwaar. Mooi, maar zwaar. Er zat een geweldig steile klim in, op asfalt weliswaar, maar ik heb echt even moeten lopen. Het ging niet meer. Twee tellen later weer wel, terwijl het net zo stijl was. Snap jij het nog? We zagen prachtige rotsformaties langs de weg, prachtig gewoon. Dat nam de ergernis toch wel enigszins weg.
Uiteindelijk kwamen we aan in Peralejos de las Truchas. Waar we hoopten nog een supermarkt of kruidenier te zien, bleek deze ook dicht. Er was een bepaalde feestdag (1 juni) in dit gebied. Hebben wij weer! Dus wat gingen we dan eten vanavond?
Een paar km verder kwamen we bij de camping aan. We waren gast nummer 3 en 4. Voor de rest was de camping leeg. Maar we werden allervriendelijkst ontvangen en de eigenaar sprak Engels! Wat een verademing om “normaal” te kunnen communiceren. Hij vertelde ook dat wij konden eten vanavond, er waren een paar gerechten die te maken waren met wat ze nog in huis hadden.
Dus wij blij, tentje opgezet met het mooiste uitzicht op de bergen. Een heerlijke douche genomen en even een korte wandeling gemaakt langs de rivier de Tajo, waar we morgen een zeer lang stuk langs zouden fietsen. Ik was weer in mijn goed doen.
Na een lekkere maaltijd, patatas bravas en iets met gefrituurd vlees (was een specialiteit) doken we ons bedje in. Ook hier weer onze ooglappen en oordoppen in met slapen. Het was wel weer een koude nacht, maar niet zo erg als de nacht ervoor. We liggen zo’n 700 meter lager.
Geen enkele persoonlijk ontwikkelingscursus kan tegen een avontuurlijke vakantie op.
Jeetje wat heb ik een hoop geleerd over mijzelf, over ons en over wat je wel en niet leuk vind.
Enkele weken geleden heb ik, samen met mijn man Maiko een trip naar Midden Spanje gemaakt om daar de “Montanas Vacias” te gaan fietsen. Ruim twee weken hadden we de tijd om daar te komen, te fietsen en weer naar huis te gaan. Dit is een verslag van deze twee weken. Ik vertrouw mijn ervaringen toe aan het “papier” om alles wat ik heb meegemaakt vast te leggen voor later, maar ook om anderen te inspireren. En misschien om de nieuwsgierigen onder jullie ook tegemoet te komen 😉.
Laten we beginnen bij het begin.
Verlangen
Het verlangen om een bikepacking trip te maken is niet eens mijn eigen verlangen geweest. Oorspronkelijk is dit het verlangen geweest van Maiko. Het begon met de aanschaf van een gravelbike. Een fiets wat tussen een mountainbike en een racefiets inzit. Wij fietsen al jaren op zowel een MTB als racefiets en hebben een verleden in de triatlon. Mijn persoonlijke favoriet is toch altijd de racefiets geweest, die we vaak meenamen op vakantie naar bijvoorbeeld de alpen om de collen daar te bezoeken.
Maar sinds de gravelbike er is, ben ik om. Wat een heerlijke fiets! Je zit veel comfortabeler en kan zowel verhard als onverhard rijden. Ja, het is minder snel op de weg, maar goed “vertragen” is altijd al een thema bij mij geweest. Dus de MTB en racefiets mogen weg (en dat ruimt weer op in de garage!)
Vorige zomer was de eerste keer dat de fiets mee was op vakantie en af en toe reden we er tochtjes mee in de omgeving thuis. De eerste keer dat we een meerdaagse tocht maakten was juni 2021. Auto geparkeerd in Makkum, een mooie tocht naar Leeuwarden, daar overnacht en de volgende dag weer terug naar de auto.
Maiko had op YouTube al heel veel filmpjes bekeken van mensen die de Great Divide reden. Een tocht van Noord-Amerika naar Mexico. Toen begon zijn verlangen om zoiets ook te gaan doen. Een lange tocht in een mooie inspirerende omgeving. Daarnaast voelde hij dat het weer tijd werd voor een sabbatical. Een paar maanden vrij, zoals hij in 2018 ook had gedaan toen ik een langdurige opleiding deed in Engeland.
Idee
Het idee was om 2 maanden vrij te nemen rondom de zomervakantie. Daarvan zouden 5 weken in het teken staan van een fietstrip en 3 weken nog gewoon vakantie met onze meiden. Ik plande in ieder geval mijn werkagenda vrij. Ik heb de inhoud verder aan Maiko over gelaten. Iets wat ik normaal niet doe, meestal bepalen we samen de bestemming en regel ik verder dat we er kunnen zijn. Ik gaf mij gewoon over aan wat er zou gebeuren. Een mooi eerste leerpunt over loslaten voor mij.
Maiko had diverse opties onderzocht qua route, het land en hoe dat dan vorm moest krijgen. Uiteraard bespraken we onze plannen ook met de meiden. Want de periode dat wij er niet zouden zijn was lang en hoe gingen zij die doorbrengen. Wij wilden vetrekken op het moment dat hun toets week afgerond was. Zij hadden daarna dus gewoon vakantie als wij weg waren.
Na verloop van tijd sloeg toch de twijfel toe over de reisperiode. Het voelde al wat lang, zeker om de meiden alleen te laten. Daarnaast was de berichtgeving rondom de plannen van de EU en een reispas niet duidelijk.
We spraken naar elkaar uit, dat we het misschien toch anders moesten aanpakken. Uiteindelijk besloten we de periode op te knippen. 2 weken in juni, 4 weken in de zomervakantie en in het najaar nog eens twee weken vrij. Ik gooide mijn agenda om en zo werd het allemaal steeds concreter.
Plan
Wanneer de Montanas Vacias in beeld kwam weet ik eigenlijk niet, maar Maiko vertelde over een mooie route in het Spaanse Lapland. De lege bergen. Ergens Midden Spanje, zo’n 1800 km hier vandaan.
Een route van 700 km waar een mooie website over was en alles geweldig gedocumenteerd. De route zelf stond volledig Komoot (routeplanner/GPS voor o.a. fietsen). Er was duidelijke info over waar je ging fietsen, of er overnachtingsmogelijkheden waren etc. En zo ontstond het plan.
Deze beste periode om deze route te rijden was mei/ juni, dus precies het moment dat wij weg wilden. En zo begon ik mij langzaam te interesseren wat we eigenlijk gingen doen.
Maiko was al druk bezig alles op een rij te krijgen wat we nodig hadden. Bagagetassen, reservespullen, kleding, tent, slaapzakken, matjes etc. Een gigantische lijst en ondanks dat we al heel veel spullen hebben, moest er natuurlijk nog wat bij.
Inmiddels planden we in Nederland maar een paar tochten om wat ervaring te krijgen en fietsconditie. Het was nou niet echt geweldig weer in het voorjaar om er even lekker op uit te gaan. Uiteindelijk hebben we een tocht gemaakt incl. hotelovernachting, maar ook een tocht met een kampeerovernachting. Want dat was toch de bedoeling voor in Spanje. Zoveel mogelijk kamperen, zelfvoorzienend zijn.
De datum kwam steeds dichterbij. Op Hemelvaartsdag zouden we richting Spanje vertrekken. Alle spullen die we mee wilden of nodig hadden stonden in kratten klaar. Wat een bende als je dat allemaal bij elkaar ziet. Wat we nu weten, maar toen nog niet echt realiseerde, is dat alles wat je meeneemt gewicht heeft wat je ook een berg op moet fietsen!
Werkelijkheid
En toen was het moment daar. We vertrokken naar Spanje. De fietsen en spullen allemaal in de auto, zodat we nergens op hoefden te letten. We namen afscheid van de meiden en gingen vroeg op pad.
De reis heen verliep voorspoedig. Wat file bij Parijs (natuurlijk), maar voor de rest goed te doen. We besloten goed door te rijden, zodat we de volgende dag niet meer zo ver hoefden en redelijk op tijd aan kwamen. De eerste stop was voorbij Bordeaux. Onderweg pas een hotel geboekt (ik had deze wel al uitgekozen van tevoren), wat we normaal eigenlijk nooit doen. Meestal boeken we iets als we nog in NL zijn. De volgende dag weer op pad naar Teruel, een middelgrote stad in Midden Spanje, op 1,5 uur rijden van Valencia. Dit zou de “home base” worden van onze reis.
In Teruel kwamen we dus vrijdagmiddag aan en we hadden besloten om 1 extra rustdag te houden om bij te komen van de lange autoreis en rustig te wennen aan de temperatuur en alles uit te zoeken. We hadden een leuk hotel net buiten het centrum uitgekozen (CLA Boutique Hotel). Prima hotel, alleen jammer dat onze kamer geen normaal raam had. Dat gaf toch een wat benauwd gevoel en je had geen indruk van het weer buiten. Maar we moesten het ermee doen.
Zaterdag was de ontspan dag, dus we zijn lekker gaan ontbijten, hebben de stad bekeken en gingen op zoek naar de algemene aanbevolen parkeerplaats bij “Gardia Civil”. Daar laten de meeste mensen die de route fietsen, hun auto staan. Eerst twijfelden we nog of we de auto bij het hotel zouden laten, maar eenmaal de parkeerplaats gevonden, besloten we toch daar de auto te parkeren. Midden in een woonwijk, aan een speelplek en veel campers stonden er ook bij, dus toezicht genoeg leek ons.
In het hotel hebben we alle bagagetassen in orde gemaakt en nog laatste keuzes gemaakt wat we wel en niet mee gingen nemen. We kwamen er al achter dat we wel heel veel repen bij ons hadden. Wel sloeg de twijfel toe of het zou gaan passen. Flink proppen dan maar.
Zondagmorgen na het ontbijt vertrokken we naar de parkeerplaats en begon het opbouwen van de fietsen. Die lagen tenslotte nog steeds in delen in de auto. Dus lekker op het gemak opbouwen en alle tassen erop. En toen was het moment om te gaan. We haalden nog even een brood bij de bakker en bonden hem op de fiets en VAMOS!
Lees verder in het volgende bloghoe de dagen zijn verlopen.
Enkele foto’s van deze dagen
Teruel stadTeruel stadBoutique Hotel ClaDe route gevonden!Teruel stad
Of je nu veel of weinig sport, ik vind het belangrijk om mijn lichaam te ondersteunen tijdens het sporten.
Uit ervaring weet ik inmiddels dat wat je VOOR, TIJDENS en ook zeker NA het sporten gebruikt van belang is hoe je je voelt met het sporten en hoe snel je herstel erna gaat.
Want ja, spierpijn willen we eigenlijk niet toch. Nou inmiddels weet ik hoe ik dit kan minimaliseren en snel weer hersteld bent.
Ik ben momenteel bezig met krachttraining en af en toe cardio in de vorm van hardlopen en fietsen. Als ik krachttraining doe of hardlopen, doe ik dit vaak nuchter, dus voor mijn ontbijt. Maar ik zorg er wel voor dat ik een pre work-out neem, zodat mijn lichaam extra ondersteund wordt en ik niet onnodig extra stress opbouw.
Dit zijn mijn geheime wapens voor de prestatie voor, tijdens en na het sporten.
Voor de krachttraining gebruik ik de Nitro, een poeder die ik oplos in water en een lekkere watermeloensmaak heeft. Het ziet er nog kek uit met het roze kleurtje, maar wat erin zit is goud waard. Namelijk creatine voor extra kracht, natuurlijk cafeïne voor de extra boost, arginine voor uithoudingsvermogen en beta-alanine om het melkzuur te verminderen. Ik neem het 30-15 minuten voordat ik begin.
Voor het hardlopen kies ik voor de e-shot. Dat is net de extra boost in de vorm van cafeïne. Niet van echt koffie maar de natuurlijke variant uit groene thee en Yerba Mate. En de natuurlijke kruiden Siberische ginseng, meidoornbessen en schisandra. Maken het compleet.
Goed herstellen met post-workout
Voor mijn herstel kan ik niet meer zonder de post-workout. Deze heeft een mooie oranje kleur en is een game changer voor mijn spierpijn. Zelfs als ik echt diep ben gegaan, merk ik het verschil. Door de ingrediënten van zure kersen, curcumine, astaxanthine en collageen weet ik zeker dat mijn spierherstel wordt ingezet. En de smaak van tropische vruchten is echt heerlijk!
Tenslotte gebruik ik de Amped Hydrate. Deze zet ik in tijdens mijn fietstochten als dorstlesser. Aangelengd met gewoon water, geeft dit extra boost door de B-vitamines (energie), extra koolhydraten en de elektrolyten. Dus de zouten die ik verlies tijdens het fietsen door het zweten, vul ik direct aan. En deze gebruik ik ook gewoon dagelijks! Zeker in de zomer helpt het mij om mijn vochtbalans op orde te houden.
Wel of geen eiwit-shake na het sporten?
Ik was gewend om na het sporten altijd een eiwitshake te nemen. Ook erg goed voor je herstel. Maar tegenwoordig kies ik juist voor een complete maaltijdvervanger, waar zowel voldoende eiwit in zit (24 gr), maar ook koolhydraten en klein beetje vet. Hiermee geef ik echt mijn lichaam het volledige pakket aan voedingsstoffen. Ik gebruik nu zelf de ei-eiwit variant, maar ook de plantaardige variant met rijst en erwten eiwit is beschikbaar. En deze smaakt beter dan plantaardige versie die ik vroeger gebruikte.
Ik deel graag mijn geheim met jou, want ik weet zeker dat dit jou ook kan helpen. Of je nu een leuke recreatieve sporter bent, of echt fanatiek sport. Sporten is gezond, maar wel een stressor op je lichaam. Dus nog belangrijker om met voeding en ondersteuning tijdens het sporten je lichaam te ondersteunen.
Uitproberen? Test het 30 dagen met 25% korting.
Wil je een, of meerdere producten eens uitproberen? Neem dan contact op. Er zijn diverse complete pakketten beschikbaar. En met een 30 dagen niet goed garantie loop je geen risico.
Een jaar geleden in deze periode, was ik hevig in twijfel. Ik had misschien al 2x een webinar gekeken over dat ene waar Ela Grooteman zo succesvol mee was afgevallen. Zou dat iets voor mij zijn?
Ik merkte dat de afgelopen 2-3 jaar mijn gewicht langzaam steeg op de weegschaal. Iedere keer verlegde ik mijn grens wat acceptabel was. Ook vertelde ik mijzelf dat ik niet moest klagen. Ik was gezond, had geen overgewicht, sportte, had een succesvolle praktijk dus ik “moest” gewoon tevreden zijn.
Maar dat was ik toch niet helemaal. Ik voelde me niet prettig in mijn lichaam, zeker niet met de zomerperiode in het vooruitzicht. En de eerste lockdown maakte het er niet beter op. Ik wist wat ik eraan moest doen, maar het lukte mij niet. Of ik kon de tijd en discipline niet opbrengen om mijn maaltijden voor te bereiden, of er waren teveel lekkere afleidingen. En dat terwijl ik al vele jaren bezig ben met gezonde voeding en leefstijl! Ik wist het allemaal wel, maar het lukte mij niet.
Dus ik was op zoek naar iets wat mij kon helpen.
Toen zag ik Ela op Facebook voorbij komen. Ze was in een paar maanden al aardig wat afgevallen en ze zag er fantastisch uit. Dat wilde ik ook wel! Dus ik volgde een webinar om uit te vinden wat en hoe ze het deed.
Het was een simpel systeem en je kon er gewoon bij blijven eten. Niks ingewikkelds. Dat sprak mij wel aan. Alleen je ging ook je maaltijden vervangen met een shake. En dat was even een NO GO voor mij. Toch bleef het in mijn achterhoofd en ik ging het eens uitzoeken. Wat was het, ik las positieve maar ook veel negatieve recensies op internet. Het was Amerikaans en dat zag je in de filmpjes terug (doe maar normaal hoor….dan doe je…..).
Na lang wikken en wegen ben ik toch overstag gegaan. Je kon het een maand uitproberen en was het niks kreeg ik mijn geld terug. Weinig risico dus. Ik belde Ela, bestelde mijn eerste maandpakket en startte op 7 mei 2020.
Over de eerste maand schreef ik een blog, met de ervaringen over deze periode. Deze lees je hier.
Ik was enthousiast. Als je in de eerste maand al afvalt en nog eens op de juiste plekken dan wil je natuurlijk even doorgaan. Dus 1 maand werd 4 maanden en toen had ik ook de ISA Body Challenge afgerond (die duurt 16 weken). Wat een resultaat! Ik was 7 kg kwijt, heel veel cm’s, maar wat mij het meeste op viel was mijn energie. Daar was niks mis mee, maar nu…. ik heb zoveel energie, bizar gewoon. Tuurlijk af en toe een dipdag, maar geen superdips meer.
Over deze eerste 4 maanden schreef ik ook een blog, die lees je hier.
“Hoe lang ga je door?”, was een vraag die ik vraag kreeg. “Moet je hier je hele leven mee doorgaan? “ was vaak vraag 2.
Een jaar verder……
We zijn inmiddels een jaar verder en ik kan mededelen dat ik nog steeds de producten elke dag gebruik.
De ene dag ontbijt en lunch ik met een smoothie, de andere keer eet ik gewoon een broodje, cracker of bak kwark als lunch. In de avond eet ik lekker wat ik wil en dat is ook gewoon pasta of pizza in het weekend. Ik let erop dat ik gewoon voldoende groente eet en af en toe een goed stukje (grasgevoerd) vlees. Ik weet namelijk dat ik voldoende voedingsstoffen binnen krijg en ik flexibel kan zijn in wat ik op een dag binnen krijg. Dus een grote avondmaaltijd is geen probleem. Daarnaast doe ik aan een wekelijkse detox. Een dag vasten (=geen maaltijden eten) met lekkere tussendoortjes als ik er behoefte aan heb. Denk dan aan chocola of chips, ja echt waar! Het mooie is dat het lekker flexibel is. Ik zet het in zoals ik het lekker vind en nodig heb.
Het afgelopen jaar heb ik ook al heel veel mensen mogen helpen om dit ook zo toe te passen in hun leven. Want wie wilt dat niet, lekker blijven eten, flexibiliteit en toch wat afvallen en/of voldoende energie ervaren. En iedereen heeft zijn eigen doel en weg te gaan. Bij de een gaat het makkelijk en vliegen de kilo’s eraf, bij de ander is de weg wat trager. Maar alles is ok. Ik haal er zoveel voldoening uit om mensen te helpen, te voorzien van info, te coachen waar nodig en mee te juichen als de riem weer strakker kan of die ene broek weer aan kan. Ik heb namelijk hetzelfde mogen ervaren.
Nog steeds op gewicht en ik voel mij top
En hoe mooi is het dat ik tijdens de Corona lockdown nummer 2, toen mijn praktijk dicht moest voor 11 weken, mijn energie hierin kon steken. Ik kon deze online business gewoon doorzetten en mensen blijven helpen. En doordat mijn opleiding orthomoleculair therapeut ook startte, vulde dat heel mooi op elkaar aan. Het Amerikaanse bedrijf geeft ook geweldige (persoonlijke ontwikkeling) trainingen, die ik in die periode mooi kon volgen. Mensen helpen en tevens verder ontwikkelen, een perfecte combinatie voor mij.
En ik ga gewoon verder. Ik voel me goed, fit en energiek. Ik ben gewoon goed op gewicht gebleven afgelopen jaar! Dus ik zie een lekkere zomer tegemoet!
De resultaten tot nu toe; van start systeem, na 4 maanden en na de 3e challenge!
Ik ben ook net mijn 4e ISA Body Challenge gestart met als extra goal om deze periode met krachttraining weer wat spiermassa op te bouwen. Dat was toch door minder sporten (geen Crossfit meer en de winterstop met windsurfen) wat teruggevallen.
Dus heb jij mij gevolgd het afgelopen jaar, ben je vreselijk aan het twijfelen of je dit wel moet doen (want je kunt het immers ook zelf), maar niet tevreden hoe het nu gaat. Test het uit die eerste maand. Je kunt altijd weer stoppen en nee zeggen. Maar stel dat het wel lukt…..dan ben je misschien over een paar maanden een ander mens.
Mocht ik je getriggerd hebben en wil je je er toch eens verder in verdiepen? Tot aan begin juli is er elke woensdagavond een webinar, gegeven door mij en Ela. Vrijblijvend vertellen wij alles en delen anderen hun ervaring. Is een webinar niks voor jou? Dan bellen we gewoon!
Recente reacties