Bikepacking in Spanje; Dag 1, 2 en 3 van de Montanas Vacias

Bikepacking in Spanje; Dag 1, 2 en 3 van de Montanas Vacias

Enkele weken geleden heb ik, samen met mijn man Maiko een trip naar Midden Spanje gemaakt om daar de “Montanas Vacias” te gaan fietsen. Ruim twee weken hadden we de tijd om daar te komen, te fietsen en weer naar huis te gaan. Dit is een verslag van deze twee weken. Lees in het vorige blog hoe de voorbereidingen en de heenreis zijn verlopen.

Dag 1 Teruel – Albaccarin

We hadden afgesproken dat de eerste tocht zou eindigen in Albaccarin. Een oud historisch dorpje waar ook een camping was. We reden vanaf de parkeerplek eerst naar Place el Torro, de officiele startplek in Teruel. Een fotomomentje die iedere fietser even neemt bij de fontein. De start van de route kenden we enigszins, omdat we de dag ervoor de routekaart al “geo-cachend” hadden opgehaald bij de start. We kwamen dus makkelijk de stad uit.

Direct rijdend in gravel, dus onverhard en een lange langzame klim in een prachtig landschap. Rode bergen, rood zand, dan weer weilanden en naaldbossen etc. Op een bepaald moment kwamen we een tegenligger tegen en ik herkende hem als Ernesto. Dé Ernesto die deze mooie route in kaart heeft gebracht en daarmee zijn missie om dit verlaten gebied in Spanje bekender te maken. Wat een eer dat hij de moeite neemt om een stukje mee te fietsen en met ons te kletsen.

Na zijn afscheid gaan wij weer verder. Het is allemaal best pittig. Af en toe een steile klim en dan de warmte waar we toch nog niet helemaal aan gewend zijn. Het water vliegt er doorheen, maar we hebben allebei gelukkig bijna 4 liter mee.

We genieten van de uitzichten en de landschappen. We nemen op regelmatige basis een pauze. Of na 1 uur fietsen, of na 20 km. Zo houden we er een ritme in, wat we hebben geleerd in Nederland.

We nemen een langere pauze bij een heerlijk natuurmeer Laguna de Bezas. Onder een boom, even een korte powernap. En daarna weer door. De korte stukken asfalt voelen echt heerlijk. Even normaal trappen en geen stenen ontwijken. Want bijna 90% alleen maar op onverharde gronden rijden is best pittig. Tenslotte bereiken we Albaccarin. We rijden eerst het dorpje even in, maar komen tot de conclusie dat de camping buiten het dorp ligt dus we mogen weer terug.

En wat een leuke camping. Heel netjes, mooi sanitair en tot onze verrassing erg druk. Veel Nederlanders en Belgen met grote en kleinere campers. Wij kiezen een mooi plekje voor onze tent. Dat is toch wel even wat, bekaf van het fietsen en dan alles uitpakken en optuigen. Maar goed, we zijn gesetteld en komen tot de conclusie dat een stoel toch wel fijn is. Dit was een grote twijfelpunt geweest om het wel of niet mee te nemen, wat uiteindelijk een nee werd. En nu was het toch wel handig geweest. Maar al lopend over de camping komen we een verlaten gietijzeren bank tegen die we “stiekem” verhuizen naar onze plek. Ohh wat is dat lekker!

We duiken uiteindelijk op tijd ons tentje in. Ooglapjes op, oordopjes in, wat een genot!

Afstanden: 49 km, 6 uur en 35 minuten.

Klik hier voor de route in Komoot.

Dag 1

Dag 2 Albaccarin – Bronchales

Gezien onze ervaringen van de vorige dag besloten we dat we een hele steile klim in Albaccarin niet zouden doen. We kozen een alternatief wat iets vlakker was, maar ooh wat was het een mooi stuk! We hadden totaal geen spijt dat we deze keuze hadden gemaakt.

Gezien de verschillende mogelijkheden van de route die nog zou komen, hadden we besloten vandaag tot Bronchales te gaan. Niet een hele lang route, maar het was inmiddels al tegen 11 uur dat we pas vertrokken. Rustig ontbijten, alles weer afbreken en opruimen, neemt best wat tijd in beslag.

Dus een wat kortere route was niet erg. Want ook deze keer was hij pittig. Het eerste stuk ging nog prima, maar toen we de originele route weer oppikten doken we meteen de bossen in met hele grove gravel en flinke stijgingspercentages. Mooie uitdagingen dus en mentaal ook. Maar ook vandaag, de afwisseling tussen fietsen en pauzes deelden we goed in.

De landschappen hier waren ook weer prachtig. Die afwisseling is zo bijzonder. Het is echt bewust genieten van wat je ziet tijdens het puffen en zuchten van een klim.

Uiteindelijk bereikten we Bronchales. Wat we hier ook even niet wisten was dat de camping die we hadden uitgekozen nog even verder lag. Op 1700 meter hoogte! We mochten dus het laatste stuk nog even flink klimmen. Ach ja, we deden niet anders!

De camping lag tussen de bossen. Redelijk leeg en we kregen een prima plekje aangewezen, vlakbij het toiletgebouw. Wederom de tent weer opgezet, alles uitgepakt en een heerlijke douche genomen. Want dat is echt nodig na een dag heel erg zweten!
De camping ligt op hoogte en dat merkte we snel. Het werd snel koud. En het windje wat er was hielp niet echt. We hadden dus nu al onze lange kleding maar aan. Ook tijdens de nacht hebben we alles wat we hadden aangetrokken. Onze wollen pyama, sokken, trui, donsjas, muts en dan in onze donzen slaapzak. Het was nét te doen qua temperatuur.

Afstanden: 31 km, 4 uur en 19 minuten

Klik hier voor de route in Komoot

Dag 3 Bronchales – Peralejos de las Truchas.

De volgende ochtend hadden we gedacht brood te kunnen halen bij de receptie, maar hier hadden we de campingbaas dus niet helemaal begrepen, of hij ons niet. De receptie was gewoon dicht. Dus dan maar zelf een havermout/supersmoothie ontbijt maken, met een lekker bakkie koffie erbij.

Ook nu duurde het inpakken best even. We werden er wel handiger in. Maar voor vanavond hadden we besloten dat we een comfortabele nacht zouden hebben. We hadden een kamer geboekt in Checa. Dus dat was ons doel voor vandaag. We hadden nu ook weer gekozen voor een afsteekroute, waardoor we een bepaald stuk niet zouden doen. Een bewuste keuze. Dus we hadden ook een redelijke relaxte dag voor de boeg, dachten wij.

Omdat de camping hoog lang, hoefden we eerst alleen maar te afdalen. Dwars door de mooie bossen over prachtige paden. Dat was wel even lekker. We kwamen uit in het leuke dorpje Orihuela del Tremendal. Vanwege het tijdstip was de lokale kruidenier nog open, dus daar haalden ik een paar dingetjes.  Bij de bar die nog open was, bestelden we een koffie en toen we weer op pad waren, reden we langs de Panaderia (de bakker) en nam ik nog een brood mee. En toen was onze bestemming Refugio la Portera. Een refugio is een schuilplaats waar je eventueel zou kunnen slapen voor een nacht. Dat deden wij niet, maar het was een prachtige plek om te lunchen. En we namen ook de tijd, want het was niet al te ver nog naar Checa. En alleen nog maar asfalt, dus ook niet moeilijk.

Eenmaal aangekomen in Checa, werden we verrast door een gesloten hotel. Rustdag stond er op het bordje. Mmm, dat klinkt niet goed. Nou ja, we gingen eerst even wat drinken bij de bar en zouden later terugkomen. Ik checkte Booking.com nog even voor de zekerheid, maar ik had toch echt vandaag een kamer geboekt.

Eenmaal terug bij het hotel was deze nog steeds dicht. Op de bel werd niet gereageerd, dus toen maar bellen naar een nummer. Slik. Dat is even een drempeltje over voor mij.
Uiteraard krijg ik een Spanjaard aan de telefoon die amper engels spreekt en ik spreek geen Spaans. Dus je begrijpt wat voor interessant gesprek dit was. Hij zei dat alles ok zou komen, maar ik had er geen vertrouwen in. Er gebeurde weinig bij de deur.

Toen besloten we maar verder te gaan fietsen naar de eerstvolgende camping, nog 20 km verder. Op dit punt was ik even in standje frustratie en teleurstelling. Ik had mij ingesteld op een lekker bed en douche en nu moesten we nog weer fietsen (ik was al moe) en weer een nacht op een matje.

Ik heb dit vanzelf eruit gefietst, ik moest wel. Er was geen keuze. En dat gevoel was niet prettig. Niet weten waar je terecht zou komen en of het wel goed zou komen. Die onzekerheid is iets wat ik niet fijn vind, maar wel mee moest dealen.

De rit was ook nog eens zwaar. Mooi, maar zwaar. Er zat een geweldig steile klim in, op asfalt weliswaar, maar ik heb echt even moeten lopen. Het ging niet meer.
Twee tellen later weer wel, terwijl het net zo stijl was. Snap jij het nog?
We zagen prachtige rotsformaties langs de weg, prachtig gewoon. Dat nam de ergernis toch wel enigszins weg.

Uiteindelijk kwamen we aan in Peralejos de las Truchas. Waar we hoopten nog een supermarkt of kruidenier te zien, bleek deze ook dicht. Er was een bepaalde feestdag (1 juni) in dit gebied. Hebben wij weer! Dus wat gingen we dan eten vanavond?

Een paar km verder kwamen we bij de camping aan. We waren gast nummer 3 en 4. Voor de rest was de camping leeg. Maar we werden allervriendelijkst ontvangen en de eigenaar sprak Engels! Wat een verademing om “normaal” te kunnen communiceren. Hij vertelde ook dat wij konden eten vanavond, er waren een paar gerechten die te maken waren met wat ze nog in huis hadden.

Dus wij blij, tentje opgezet met het mooiste uitzicht op de bergen. Een heerlijke douche genomen en even een korte wandeling gemaakt langs de rivier de Tajo, waar we morgen een zeer lang stuk langs zouden fietsen. Ik was weer in mijn goed doen.

Na een lekkere maaltijd, patatas bravas en iets met gefrituurd vlees (was een specialiteit) doken we ons bedje in. Ook hier weer onze ooglappen en oordoppen in met slapen. Het was wel weer een koude nacht, maar niet zo erg als de nacht ervoor. We liggen zo’n 700 meter lager.

Afstanden: 49 km – 2 u 45 min

Klik hier voor de route in Komoot (deel 1, deel 2, deel 3)

Deel 1
Deel 2
Deel 3

Lees verder in het volgende blog over de rest van de dagen.

Enkele foto’s van de dagen

Bikepacking in Spanje; de Montanas Vacias.

Bikepacking in Spanje; de Montanas Vacias.

Geen enkele persoonlijk ontwikkelingscursus kan tegen een avontuurlijke vakantie op.

Jeetje wat heb ik een hoop geleerd over mijzelf, over ons en over wat je wel en niet leuk vind.

Enkele weken geleden heb ik, samen met mijn man Maiko een trip naar Midden Spanje gemaakt om daar de “Montanas Vacias” te gaan fietsen. Ruim twee weken hadden we de tijd om daar te komen, te fietsen en weer naar huis te gaan.
Dit is een verslag van deze twee weken. Ik vertrouw mijn ervaringen toe aan het “papier” om alles wat ik heb meegemaakt vast te leggen voor later, maar ook om anderen te inspireren. En misschien om de nieuwsgierigen onder jullie ook tegemoet te komen 😉.

Laten we beginnen bij het begin.

Verlangen

Het verlangen om een bikepacking trip te maken is niet eens mijn eigen verlangen geweest. Oorspronkelijk is dit het verlangen geweest van Maiko. Het begon met de aanschaf van een gravelbike. Een fiets wat tussen een mountainbike en een racefiets inzit.
Wij fietsen al jaren op zowel een MTB als racefiets en hebben een verleden in de triatlon. Mijn persoonlijke favoriet is toch altijd de racefiets geweest, die we vaak meenamen op vakantie naar bijvoorbeeld de alpen om de collen daar te bezoeken.

Maar sinds de gravelbike er is, ben ik om. Wat een heerlijke fiets! Je zit veel comfortabeler en kan zowel verhard als onverhard rijden. Ja, het is minder snel op de weg, maar goed “vertragen” is altijd al een thema bij mij geweest. Dus de MTB en racefiets mogen weg (en dat ruimt weer op in de garage!)

Vorige zomer was de eerste keer dat de fiets mee was op vakantie en af en toe reden we er tochtjes mee in de omgeving thuis. De eerste keer dat we een meerdaagse tocht maakten was juni 2021. Auto geparkeerd in Makkum, een mooie tocht naar Leeuwarden, daar overnacht en de volgende dag weer terug naar de auto.

Maiko had op YouTube al heel veel filmpjes bekeken van mensen die de Great Divide reden. Een tocht van Noord-Amerika naar Mexico. Toen begon zijn verlangen om zoiets ook te gaan doen. Een lange tocht in een mooie inspirerende omgeving. Daarnaast voelde hij dat het weer tijd werd voor een sabbatical. Een paar maanden vrij, zoals hij in 2018 ook had gedaan toen ik een langdurige opleiding deed in Engeland.

Idee

Het idee was om 2 maanden vrij te nemen rondom de zomervakantie. Daarvan zouden 5 weken in het teken staan van een fietstrip en 3 weken nog gewoon vakantie met onze meiden. Ik plande in ieder geval mijn werkagenda vrij. Ik heb de inhoud verder aan Maiko over gelaten. Iets wat ik normaal niet doe, meestal bepalen we samen de bestemming en regel ik verder dat we er kunnen zijn. Ik gaf mij gewoon over aan wat er zou gebeuren. Een mooi eerste leerpunt over loslaten voor mij.

Maiko had diverse opties onderzocht qua route, het land en hoe dat dan vorm moest krijgen. Uiteraard bespraken we onze plannen ook met de meiden. Want de periode dat wij er niet zouden zijn was lang en hoe gingen zij die doorbrengen. Wij wilden vetrekken op het moment dat hun toets week afgerond was. Zij hadden daarna dus gewoon vakantie als wij weg waren.

Na verloop van tijd sloeg toch de twijfel toe over de reisperiode. Het voelde al wat lang, zeker om de meiden alleen te laten. Daarnaast was de berichtgeving rondom de plannen van de EU en een reispas niet duidelijk.

We spraken naar elkaar uit, dat we het misschien toch anders moesten aanpakken. Uiteindelijk besloten we de periode op te knippen. 2 weken in juni, 4 weken in de zomervakantie en in het najaar nog eens twee weken vrij.
Ik gooide mijn agenda om en zo werd het allemaal steeds concreter.

Plan

Wanneer de Montanas Vacias in beeld kwam weet ik eigenlijk niet, maar Maiko vertelde over een mooie route in het Spaanse Lapland. De lege bergen. Ergens Midden Spanje, zo’n 1800 km hier vandaan.

Een route van 700 km waar een mooie website over was en alles geweldig gedocumenteerd. De route zelf stond volledig Komoot (routeplanner/GPS voor o.a. fietsen). Er was duidelijke info over waar je ging fietsen, of er overnachtingsmogelijkheden waren etc. En zo ontstond het plan.

Deze beste periode om deze route te rijden was mei/ juni, dus precies het moment dat wij weg wilden. En zo begon ik mij langzaam te interesseren wat we eigenlijk gingen doen.

Maiko was al druk bezig alles op een rij te krijgen wat we nodig hadden. Bagagetassen, reservespullen, kleding, tent, slaapzakken, matjes etc. Een gigantische lijst en ondanks dat we al heel veel spullen hebben, moest er natuurlijk nog wat bij.

Inmiddels planden we in Nederland maar een paar tochten om wat ervaring te krijgen en fietsconditie. Het was nou niet echt geweldig weer in het voorjaar om er even lekker op uit te gaan.
Uiteindelijk hebben we een tocht gemaakt incl. hotelovernachting, maar ook een tocht met een kampeerovernachting. Want dat was toch de bedoeling voor in Spanje. Zoveel mogelijk kamperen, zelfvoorzienend zijn.

De datum kwam steeds dichterbij. Op Hemelvaartsdag zouden we richting Spanje vertrekken. Alle spullen die we mee wilden of nodig hadden stonden in kratten klaar. Wat een bende als je dat allemaal bij elkaar ziet. Wat we nu weten, maar toen nog niet echt realiseerde, is dat alles wat je meeneemt gewicht heeft wat je ook een berg op moet fietsen!

Werkelijkheid

En toen was het moment daar. We vertrokken naar Spanje. De fietsen en spullen allemaal in de auto, zodat we nergens op hoefden te letten. We namen afscheid van de meiden en gingen vroeg op pad.

De reis heen verliep voorspoedig. Wat file bij Parijs (natuurlijk), maar voor de rest goed te doen. We besloten goed door te rijden, zodat we de volgende dag niet meer zo ver hoefden en redelijk op tijd aan kwamen. De eerste stop was voorbij Bordeaux. Onderweg pas een hotel geboekt (ik had deze wel al uitgekozen van tevoren), wat we normaal eigenlijk nooit doen. Meestal boeken we iets als we nog in NL zijn. De volgende dag weer op pad naar Teruel, een middelgrote stad in Midden Spanje, op 1,5 uur rijden van Valencia. Dit zou de “home base” worden van onze reis.

In Teruel kwamen we dus vrijdagmiddag aan en we hadden besloten om 1 extra rustdag te houden om bij te komen van de lange autoreis en rustig te wennen aan de temperatuur en alles uit te zoeken. We hadden een leuk hotel net buiten het centrum uitgekozen (CLA Boutique Hotel). Prima hotel, alleen jammer dat onze kamer geen normaal raam had. Dat gaf toch een wat benauwd gevoel en je had geen indruk van het weer buiten. Maar we moesten het ermee doen.

Zaterdag was de ontspan dag, dus we zijn lekker gaan ontbijten, hebben de stad bekeken en gingen op zoek naar de algemene aanbevolen parkeerplaats bij “Gardia Civil”. Daar laten de meeste mensen die de route fietsen, hun auto staan. Eerst twijfelden we nog of we de auto bij het hotel zouden laten, maar eenmaal de parkeerplaats gevonden, besloten we toch daar de auto te parkeren. Midden in een woonwijk, aan een speelplek en veel campers stonden er ook bij, dus toezicht genoeg leek ons.

In het hotel hebben we alle bagagetassen in orde gemaakt en nog laatste keuzes gemaakt wat we wel en niet mee gingen nemen. We kwamen er al achter dat we wel heel veel repen bij ons hadden. Wel sloeg de twijfel toe of het zou gaan passen. Flink proppen dan maar.

Zondagmorgen na het ontbijt vertrokken we naar de parkeerplaats en begon het opbouwen van de fietsen. Die lagen tenslotte nog steeds in delen in de auto. Dus lekker op het gemak opbouwen en alle tassen erop. En toen was het moment om te gaan.
We haalden nog even een brood bij de bakker en bonden hem op de fiets en VAMOS!

Lees verder in het volgende blog hoe de dagen zijn verlopen.

Enkele foto’s van deze dagen