Afgelopen week was het een week van afscheid nemen (alweer), wasjes draaien en tassen pakken. Het is hartverwarmend hoe iedereen met me meeleeft en het stoer vindt wat ik ga doen. Maar dan is de dag toch echt daar. Vrijdag 27 oktober is de laatste dag dat ik ik nog thuis ben. Dat ik de hond voorlopig voor de laatste keer kan uitlaten. Dat ik voor de zoveelste keer mijn paklijst nakijk of ik alles nu wel bij mij heb. En tot de conclusie kom dat ik mijn handschoenen en muts niet gepakt heb en mijn nieuwe selfie stick ook niet (stonden ook niet op mijn lijst).

Afscheid

Om 17.30 uur is het zover. Mijn studiegenoot A. arriveert en we besluiten maar meteen te gaan vertrekken. De zenuwen waren de laatste uren al erger geworden en om te voorkomen dat het zo erg wordt dat we niet meer weg willen, vertrekken we direct. Ik geef Anouk een knuffel, Marit een dikke kus en omhels Maiko. Een lastig moment en ook zo onwerkelijk dat je elkaar zo lang niet gaat zien. 5 minuten later rijden we met een overvolle auto weg.

De overtocht

Na zo’n 1,5 uur rijden arriveren we in Hoek van Holland, bij Stena Line. We wachten op 2 andere studiegenoten die samen met ons de nachtboot nemen naar Harwich. We checken in en rijden de auto’s op de grote Ferry. Het lijkt net de boot naar Texel, maar dan vele malen groter. Mijn kleine UP staat tussen de grote SUV’s en busjes en ik vind het maar stoer dat dit koekblik ons naar Dorchester brengt. Nadat we onze spullen in hut hebben gelegd, checken we wat er verder op de boot te doen is en drinken en kletsen nog wat. Uiteindelijk taaien we af en proberen te slapen. Helaas lukte dat niet erg. De boot heeft best wat deining en er zijn een hoop bijgeluiden. Om 5.30 uur gaat er een soort Love Boat wekker af en verteld ons dat we uiterlijk om 6.30 uur weer bij de auto moeten zijn. Dat gaat lukken! We douchen, halen een kop thee en ik plak nog snel de anti-verblindings stickers op de koplampen. We staan klaar om te vertrekken.

Links rijden

Als we de boot afrijden herhaal ik in mijn hoofd de mantra “links rijden, links rijden”. In eerste instantie rijdt je achter auto’s aan en gaat het makkelijk, maar bij rotondes en oversteken van kruisingen is het echt even nadenken. Zeker in het donker, want het is nog vroeg. Toch gaat het me redelijk makkelijk af. Alleen qua snelheid hadden we even wat onduidelijkheid. Is die 60 op de navigatie nu km/uur of miles/hour? Als ik enkele keren wordt ingehaald, begrijp ik dat het te langzaam is en geef wat gas bij. A. zoekt nog even op wat nu ook al weer de snelheden zijn. Gelukkig wordt het snel licht en kunnen we ook zien waar we nu rijden. Na 200 km stoppen we langs de weg om te ontbijten. We blijven lekker lang zitten, want de cottages zijn pas na 15.00 uur klaar. Uiteindelijk arriveren we rond 13.30 uur op Greenwood Grange. Onderweg had ik al mooie uitzichten gezien, maar dit spreekt me ook zeker aan. Mooi bosrijk en echt engelse huisjes. We hebben ook geluk, want de cottages zijn al klaar, dus we gaan de spullen uitpakken en de huisjes ontdekken.

We hebben een prima huisje. Ik deel mijn cottage met L. We hebben allebei een eigen slaap- en badkamer en er zijn twee woonkamers. De verdeling van de keuken is wat apart, want in de ene kan je koken en staat alle servies, terwijl de afwas gedaan kan worden in de ander. Ook de eettafel staat in de andere woonkamer. Maar daar vinden we wel wat op. We ontmoeten ook al enkele docenten die al druk bezig zijn met het inrichten van de “gameroom” die uiteindelijk als leslokaal moet dienen. We eindigen de dag met boodschappen doen bij de Lidl, samen eten en een goed gesprek. Ik duik lekker mijn bedje in. De eerste nacht hier op Greenwood Grange, waar er nog vele zullen volgen.

De eerste nacht

Ik heb heerlijk geslapen. Een tweepersoonsbed voor mijzelf, dus alle ruimte. Ik word wel wat vroeg wakker. Om 6.30 uur wintertijd. Want ook hier gaat de klok een uur achteruit en blijft het tijdsverschil 1 uur vroeger. Ik besluit om lekker naar buiten te gaan voor een wandeling. We zitten direct aan Thorncombe Wood Forest. Hier staat het geboortehuis van Thomas Hardy een bekende Engelse schrijver. Ik word verrast door de schoonheid ervan. En die mooie herfstkleuren! Ik loop tussen de eekhoorntjes, wilde paarden en geniet van de natuur. Dit ga ik zeker vaker doen. Ik ben zo dankbaar dat mij deze ervaring wordt gegeven en realiseer dat dit live-changing zal zijn.