RopaRun 2025, mijn deelname
“Debby, hoe was het?”
Dat is een vraag die ik nu vaak krijg – en die ik mezelf ook gesteld heb na mijn deelname aan de Roparun 2025 met Team 372 van HotItem, de werkgever van mijn man.
Weet je niet precies wat de Roparun is? Kort gezegd: het is een estafetteloop van ongeveer 500 kilometer van Parijs naar Rotterdam, elk jaar tijdens het Pinksterweekend. Het hoofddoel is om zoveel mogelijk geld op te halen om het leven van mensen met kanker draaglijker te maken. De opbrengst gaat naar goede doelen zoals hospices, vakantiewoningen voor oncologiepatiënten en hun families, en andere initiatieven die bijdragen aan betere palliatieve zorg.
Het evenement zelf – de estafetteloop – doe je met een team van lopers en begeleidende fietsers, plus een groep mensen eromheen: chauffeurs, koks, masseurs, fysio’s… Iedereen is nodig.
Mijn rol deze editie: masseur. Samen met de fysiotherapeut zorgde ik ervoor dat de lopers en fietsers op de been bleven. Daarnaast hielp ik mee waar ik kon: eten voorbereiden, op- en afbouwen, spullen klaarzetten… alles wat nodig was.
Mijn ervaring
Het was mijn eerste keer, dus ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Ik besloot het gewoon over me heen te laten komen. Samen met mijn man (die als fietser een van de teams begeleidde) vertrokken we zaterdagochtend vroeg naar Amsterdam, waar de teambus klaarstond om richting Castres (boven Parijs) te vertrekken – de startlocatie.
We begonnen gelijk met een uitdaging: een van de lopers was te laat voor vertrek. Gelukkig was hij net op tijd voor de daadwerkelijke start om 13.10 uur.
Voor mij begon toen het “werk”. Met de bus reden we naar het eerste wisselpunt, waar Team A – dat net gestart was – zou worden afgelost door Team B. Op locatie zetten we een tent op tegen de wind en regen (het weer was helaas nogal wisselvallig) en begonnen we met de voorbereidingen voor het eten. Een paar lopers van Team B wilden alvast hun lichaam klaarmaken voor de eerste inspanning, dus Marit en ik gingen aan de slag.
De dagen die volgden waren een aaneenschakeling van: masseren, eten klaarmaken, spullen afbreken, verder rijden, opnieuw opbouwen, masseren, eten, afbreken, rijden… en dat in een continue cyclus.
Er waren zeker pauzes, maar we moesten echt opletten dat we ook voor onszelf zorgden. Een vast ritme hadden we als verzorgingsteam niet. Slapen deed je zodra het kon – meestal in de stoel van de bus (niet comfortabel dus) – of als het grote matras even vrij was tijdens een wissel. Dan had je geluk met 1 à 1,5 uur horizontaal liggen. Ook het masseren ging soms in de raarste houdingen, vooral in de nacht als het buiten te koud werd, deden we dat binnen op het matras in de bus.
De nachten waren het zwaarst: donker, stil, nat, weinig zicht. Maar zodra het daglicht weer kwam, werd alles lichter – letterlijk en figuurlijk.
Afzien?
Het klinkt als afzien. En ja, dat is het op momenten ook. Maar tegelijkertijd is het zó leuk.
Het contact met de teamleden wanneer ze terugkwamen. De verhalen van onderweg. De blije gezichten als ze van de massagetafel opstonden. De dankbaarheid als ze even rustig konden eten of iets te drinken kregen. Gewoon: de hele verzorging van de mens achter de prestatie.
Ik besefte op een gegeven moment hoe belangrijk onze rol eigenlijk was – het team dat alles eromheen mogelijk maakt. En het liep als een geoliede machine. We hielpen elkaar waar nodig en vaak waren dingen al geregeld voordat de teamcaptain het hoefde te vragen.
Wat je als verzorgingsteam minder meekrijgt, is wat er onderweg allemaal gebeurt: de sfeer in de dorpen, de teamspirit in de busjes, de interactie tussen alle deelnemende teams. Maar op de laatste dag kregen wij de kans om daar tóch wat van te ervaren.
Meedoen?
Door een logistieke puzzel met fietsen en busjes mochten wij een stuk meefietsen met beide teams. Hierdoor losten we een praktisch probleem op én konden we zelf wat van de sfeer proeven. Dus stonden we maandagmorgen om 6.30 uur klaar om met Team B een etappe van 25 km mee te fietsen.
We zagen hoe het team telkens wisselde, hoe dorpen zelfs op dat vroege uur al uitpakten met muziek en versieringen, en hoeveel gezelligheid er onderweg was. Die eerste 25 kilometer vlogen voorbij. Daarna fietsten we met Team A nog 36 kilometer mee – allemaal op een gewone stadsfiets, dus niet super comfortabel, maar dat maakte niets uit.
En toen werd het nóg leuker: we mochten zelf ook een stukje meelopen. Normaal wisselen de lopers na 1,5 kilometer, dus zo’n korte afstand was goed te doen.
En ja, ik heb ook meegelopen. Ondanks dat ik al 3 à 4 maanden niet had hardgelopen, ging het best goed. Ik mocht zelfs door de kerk in Willemstad lopen en een kaarsje aansteken – zó bijzonder.
Uiteindelijk kwamen Team A en B samen. Wij gaven onze fietsen over en zij gingen als één groot team op weg naar de finish. Wij gingen vooruit met het busje om ze in Rotterdam op te wachten.
Moe van de inspanning, maar zó voldaan, stonden we op de Binnenrotte klaar. En toen, als één team – iedereen die meegeholpen had – liepen we samen over de finishlijn. Wat een feest. Wat een mensenmassa. Wat een gevoel.
De day after
Vandaag, de “day after”, voelt vreemd. Blij met een nacht vol slaap, maar nog steeds brak. Gelukkig hoef ik niet te werken. Ik ben alles nog aan het verwerken – daarom ook dit verslag, zodat ik het niet vergeet.
Want ja, het was afzien – vooral door slaaptekort – maar het was een geweldige ervaring die ik voor geen goud had willen missen.
Het is zó bijzonder om te merken hoe je met mensen die je nauwelijks kent zo’n sterke band opbouwt en als een echt team kunt functioneren. Dat maakt dat ik nu al denk: volgend jaar weer! Of ik dan weer masseur ben of een andere rol oppak, weet ik nog niet. Maar deel uitmaken van zoiets moois – en uiteindelijk voor zo’n belangrijk doel – is zó de moeite waard.
En wat ik me pas later écht realiseerde: ikzelf heb ook veel met kanker te maken gehad. Mijn beide ouders bijvoorbeeld – die gelukkig allebei genezen zijn – maar ook familieleden die ik wel heb moeten loslaten.
Gek eigenlijk, hoe weinig ik daar voor de Roparun bij stilgestaan heb. Maar het raakt me diep. Het maakt me nog gemotiveerder om bij te dragen op mijn manier.
Meer lezen?
Wil je een compleet verslag met foto’s van onze deelname? Kijk dan op Polarsteps via deze link, daar kan je per etappe lezen hoe het is gegaan. http://www.polarsteps.com/werkenbijhotitem
Recente reacties